Acı düştü içimize....

Her zaman kocaman bir gülüşle girerdi kapıdan, çayı çok severdi..İlle de büyük bardak ister su bardağına bile razı olurdu.. Zira saplı fincanla falan da  içmezdi .Teklif edilince hemen kaşlarını  çatar” 

–Ben çocuk muyum?” derdi…

O kocaman gülüşünü hastalığı sırasında bile eksik etmedi yüzünden..Kahrolası hastalık dün gece çekti aldı onu bizlerden, sevdiklerinden. İçimizi yaka yaka...

Canımızı acıta acıta ...

Doğa canısı babasını,

Nihal çok sevdiği eşini,

Anası ilk yavrusunu,

Eski dostlar HAKKI sını kaybetti…

Sen her zaman kalbimizdesin rahat uyu..